#7 Nieuw kerstkapsel

Over kersttrauma, hoop en gesprekken bij de kapper

‘Ik wil misschien wel een frou-frou!’

In de spiegel kijk ik naar de kapster. ‘Niet zoals Dakota Johnson, eerder iets tussenin.’ Ze neemt haar schaar erbij. Het is de eerste keer dat ik op 24 december in een kappersstoel zit, maar ik besluit dat het voor herhaling vatbaar is. Meteen in de feeststemming én je haar ligt de komende 3 dagen goed. Het heeft jaren geduurd voor ik graag naar de kapper ging. Iets met tranen en trust issues na mislukte kapsels. Als ik heel eerlijk ben ook iets met onrealistische Pinterest-borden (nee, Dorien, je haar is sinds je 16e al niet meer lang en dik). En waarschijnlijk ook iets met ik die snel uitgekeken raak en nood heb aan verandering, om er dan achteraf spijt van te hebben. Maar na jaren zoeken heb ik eindelijk iemand gevonden die ik vertrouw. Extra leuk: geen holle small talk maar echte, gezellige babbels.

‘Heb je leuke feestjes gepland?', vraagt ze. Ik zucht. ‘Vanavond met mijn familie maar door een lange geschiedenis zit daar soms een haar in de boter.’ Haar gezicht vertelt me dat ze het herkent. Vorig jaar gingen er bij haar familie ook een paar dingen mis en nu is de situatie nogal… ongemakkelijk. Ik weet dat het raar klinkt, maar toch ben ik opgelucht wanneer ik hoor dat ook in andere families barstjes zitten. Een paar jaar geleden ging ik daarvoor nog in therapie: ik kon maar niet begrijpen waarom het voor iedereen zo moeilijk was om de plooien glad te strijken. En dus deed de people pleaser in mij het voor hen. Als een positivo fladderde ik tussen mijn zussen, schoonbroers en mama om de gemoederen te bedaren. Zo slaagden we er stap voor stap in om terug samen kerst te vieren. Iets waar ik nu heel dankbaar voor ben, maar tegelijk laat het een wrange smaak na. Want hoe vermoeiend was dàt! En ondanks alles voelen de weken in aanloop naar kerstavond nog steeds als glad ijs.

De psycholoog (die trouwens echt geweldig was) keek me aan en zei: ‘Dorien, je moest eens weten hoeveel mensen hier in mijn stoel zitten die een hekel hebben aan deze periode. De meeste families zijn gebarsten, alleen is dat niet wat je ziet op tv. Het is niet jouw verantwoordelijkheid om de lijm te zijn.’ Oef. Mijn lijmpot was toch bijna leeg.

Terwijl ze mijn puntjes knipt, geef ik het gesprek een positieve draai. ‘Maar daarna zijn er 2 feestjes met Pieter z’n familie en dat is heel gezellig!’ Ik verbaas mezelf een beetje met die uitspraak. We zijn intussen bijna 10 jaar samen en pas sinds een jaar of twee voel ik me daar thuis helemaal op mijn gemak. Dat ligt niet aan hen, hoor. Integendeel: het warme bad dat ze me wilden geven voelde net iets té gezellig. Wanneer je zo’n onvoorwaardelijkheid niet kent, is het heel moeilijk om daarmee om te gaan. Dus vertelde ik mezelf dat ik er geen recht op had en waren de eerste jaren eerder kwellend dan helend. ‘Elk huisje heeft zijn kruisje,’ zegt de kapster. ‘Misschien is daar ook van alles aan de hand maar wordt er gewoon niet over gepraat?’. Dat klopt, er zijn overal dingen die spelen en toch… Ik glimlach: ‘Nee, het voelt echt alsof het daar gewoon goed gaat.’

Net zoals mijn hoop in goede kappers zoek was, was ook de hoop op een gezellige kerst verstoppertje met me aan het spelen. Maar dat ene sprankeltje gaf me moed om te blijven zoeken. En vooral om mijn vertrouwen opnieuw in iemands handen te leggen. De kapper of mijn schoonfamilie. Uiteindelijk is dat waar het over gaat: je hart openstellen en hopen dat het niet mislukt. Verdorie spannend, maar meestal de moeite waard. Ze legt de brushborstel weg en mijn nieuwe frou-frou valt perfect rond mijn gezicht.

Na het laatste kerstfeest rijden we naar huis. In de auto vertel ik Pieter dat ik het leuk vond en het voelt alsof ik eindelijk mijn plekje gevonden heb. Hij neemt mijn hand. ‘Ik ben blij dat te horen. Neem alle tijd die je nodig hebt, wij lopen niet weg.’

Ik wens jou warme dagen vol vertrouwen en liefde, lieve lezer. Als deze periode voor jou moeilijk is, weet dan dat je altijd je eigen familie zonder barstjes kan maken. Het bestaat, zolang je hoop blijft vasthouden en je hart blijft openstellen.

Liefs uit het bos,

Dorien 🌲