#15 Lessen uit Nepal

Wat ik leerde na 10 dagen wandelen in de Himalaya

Ik bestel een tas thee en wandel naar het terras.

In mijn donsjas en dito sloffen kies ik een tafeltje uit. Voor ik neerplof op de stoel laat ik mijn ogen rondgaan. Overal waar ik kan kijken, zie ik besneeuwde bergtoppen van 6000 meter hoog en hoger. We komen steeds dichter bij Manaslu, de berg waarrond we wandelen. Ik haal pen en papier uit mijn zak en begin te schrijven.

Het is dag 6 van onze reis in Nepal en ik voel de nood om even te zitten en te schrijven. De trail is heel indrukwekkend en het is lang geleden dat ik nog zo’n andere cultuur heb gezien. Ik ben ervan onder de indruk. We zitten nu in Samagaun, een eenzaam dorpje op 3500 meter hoogte. Jaks, kippen, honden kinderen, mensen, honden, ezels… Ze leven in harmonie met elkaar samen. Het dorpje ademt rust en vrede. Tempels, gevels, gebedsvlaggetjes en kledij: alles heeft een vrolijk kleurtje gekregen. De huizen zijn heel primitief. Het ziet eruit als een schuur. Onderaan leven de dieren en via een houten trapje ga je naar boven, waar de mensen wonen en slapen tussen het stro. De meeste huizen hebben zelfs geen deur. Het voelt alsof ik door een filmset van Game Of Thrones wandel. De locals zijn vriendelijk, gastvrij en hebben een zachte uitdrukking op hun gezicht - ondanks het feit dat ze veel minder hebben dan wij.

Twee dagen geleden wandelden we door het dorpje Lho. Daar zagen we een gezin het veld bewerken. De zoon trok de koeien voort aan een neusring. Aan de koeien hing een ploeg waarmee een gleuf in de aarde werd gemaakt. Achteraan wandelde de moeder die bij elke stap nieuwe zaadjes uit haar schort haalde en in de gleuf gooide. Het was alsof ik jaren terug in de tijd ging en door een levend museum van ons menszijn wandelde. Zoiets met je eigen ogen zien, zet je met beide voetjes op de grond.

De natuur hier is waanzinnig mooi. De boomgrens ligt veel hoger dan in de Alpen, het lijkt alsof ik de zes- en zevenduizenders kan aanraken, water buldert in brede rivierbeddingen door het landschap en gigantische adelaars cirkelen met hun prachtige vleugels boven ons hoofd. Het voelt alsof we door de oervorm van de aarde wandelen. Ik hoop dat wereldschatten als deze bewaard blijven. Dat elk hoekje van de wereld z’n charme, wijsheid & uniciteit kan behouden. Dit mag niet verloren gaan.

Intussen ben ik enkele dagen terug thuis in mijn geliefde bos en probeer ik de reis te verteren. 16 dagen in een land als Nepal geeft je het één en ander om over te reflecteren. Ik maakte een lijstje van dingen die ik geleerd heb en graag wil vasthouden.

• Dankbaarheid en perspectief: Nepalezen zijn heel dankbaar voor de kleine dingen en dat verandert hun kijk op het leven. Eén van de lokale gidsen reageerde verward wanneer iemand van de groep verdrietig was. Hij zei: “Waarom zou je huilen? Kijk rond je, al die prachtige natuur!”.

• Kennis is relatief: Wat is kennis? Onze lokale gidsen weten niet waar hun land ligt op een wereldkaart. Maar zij kunnen wel de natuur lezen, weten alles over planten en dieren en hebben in no-time dat gat in je dure wandelbroek gemaakt.

• De impact van context: Hier thuis heb ik snel het idee dat ik dingen moet bereiken of bepaalde spullen nodig heb. Zodra ik op de trails ben, vallen die verlangens weg. Het is zo makkelijk om je te laten meeslepen door je omgeving. Eckhart Tolle (spiritueel denker) zegt: ‘Je bent niet je gedachten’. Ik leerde dat we ook niet onze verlangens zijn.

• De smartphone is echt wel deel van het probleem: 16 dagen lang had ik geen bereik en 16 dagen lang heb ik mijn gsm amper aangeraakt. Zelfs de automatische impuls om doelloos door mijn apps te scrollen was vanaf dag 1 volledig verdwenen, samen met de brainfog en dat vage ontevreden gevoel. Ik heb de ontelbare Whatsapps, DM’s en mails geen seconde gemist. Onze gsm komt vanaf nu de slaapkamer niet meer in en we onderzoeken de mogelijkheid om telefoontijd voor onszelf thuis in te lassen.

• We hebben het te complex gemaakt: De dagen hier zitten vol keuzes en beslissingen, verschillende projecten, ontelbare sociale contacten, grote verwachtingen en, en, en… Onze gidsen hebben een kleine kring, dragen vaak dezelfde kleding, leven in functie van hun gezin en eten elke dag met plezier hetzelfde gerecht: dal baht.

We hebben gebedsvlaggetjes gekocht om op te hangen in ons huis. Samen met de herinneringen en levenslessen houden we zo een stukje Nepal dicht bij ons.

Liefs uit het bos,

Dorien 🌲

PS: De bosbrief valt voortaan niet wekelijks maar elke 2 weken in je online bus. Het wekelijkse ritme is in combinatie met onze verbouwingen niet haalbaar. Life happens.